20 ліпеня споўнілася 100 гадоў з дня нараджэння Івана Рыгоравіча Ермакова. Чалавека, які пакінуў пасля сябе нешта большае, чым звычайны чалавек... Музей, створаны пад яго кіраўніцтвам, сёння з'яўляецца сховішчам чалавечай памяці, адзіным музейнай установай на тэрыторыі Лоеўскага раёна. Можна смела сцвярджаць, што Іванам Рыгоравічам быў закладзены пачатак музейнай справы ў Лоеве, і сёння лоеўскія музейшчыкі працуюць па яго напрацоўках.
У жніўні 1954 г. Іван Рыгоравіч Ермакоў стаў дырэктарам Лоеўскай школы. У школе ён пачаў працу па вывучэнні гісторыі старажытнага Лоева, па ўвекавечанні памяці воінаў, якія загінулі ў баях за Дняпро. Ён сустракаўся з удзельнікамі баёў на Дняпры, франтавікамі, сем'ямі загінуўшых воінаў, збіраў бясцэнныя рэліквіі. Пад яго кіраўніцтвам юныя следапыты школы завязвалі перапіску з ветэранамі, хадзілі ў паходы па месцах баёў, сустракаліся з іх удзельнікамі. Іван Рыгоравіч наладжваў сувязі з архівамі і супрацоўнікамі многіх музеяў краіны. Так нараджаўся краязнаўчы музей Лоеўскай школы. У 70-х школьны музей быў адкрыты.
Ужо ў 1967 г. у раённай газеце быў апублікаваны цыкл артыкулаў "аб тым гамоняць дняпроўскія хвалі", прысвечаных гісторыі Лоеўшчыны. Яму належаць шматлікія гістарычныя нарысы, якія засталіся для нашчадкаў. Яго ў аднолькавай ступені цікавілі як падзеі далёкага мінулага, так і гісторыя рэвалюцыйных пераўтварэнняў у Лоеўскім раёне.
Але па-ранейшаму жыла мара аб стварэнні музея ў Лоеве. Музея, які стаў бы помнікам усім загінулым на Дняпры ў 1943-м годзе.
Пасля выхаду на пенсію Іван Рыгоравіч цалкам прысвяціў сябе гэтай працы. У 1983 г. быў адкрыты краязнаўчы музей на грамадскіх пачатках. Ён працягваў працу па вывучэнні падзей фарсіравання Дняпра на Лоеўшчыне. У адной з паездак у Маскву яму ўдалося сустрэцца з П. і. Батавым. На чале групы ветэранаў баёў на Дняпры ён звярнуўся ў ЦК КПБ аб прапанове адкрыць у Лоеве дзяржаўны музей. Яго ініцыятыва атрымала падтрымку і адабрэнне. Пачалася карпатлівая праца па стварэнні экспазіцыі. Яна запатрабавала шмат сіл і энергіі. За час стварэння музея ён завязаў сяброўскія кантакты з кіраўніцтвам Белдзяржмузея Вялікай Айчыннай вайны і атрымаў вялікую дапамогу.
Да 40-годдзя Перамогі музей быў адкрыты як філіял Белдзяржмузея. У гэты дзень Іван Рыгоравіч адчуваў імяніннікам. Быў завершаны шматгадовую працу, ажыццявілася мара. На ўрачыстае адкрыццё музея ў Лоеў прыбылі ветэраны баёў на Дняпры. Ён добра быў знаёмы з кожным з іх.
Неўзабаве турысты з розных канцоў краіны сталі гасцямі Лоева. Лоеў быў уключаны ў маршрут Усесаюзнага бюро падарожжаў і экскурсій. У першы год адкрыцця музея яго наведала 20 тысяч чалавек. Іван Рыгоравіч быў па-сапраўднаму шчаслівы і будаваў планы далей. Ён марыў аб стварэнні архітэктурнага комплексу высока над Дняпром, каб праходзяць па рацэ суда маглі аддаць даніну памяці і павагі подзвігу на Дняпры. Гэтая мара засталася няздзейсненай.
Да апошніх дзён свайго жыцця Іван Рыгоравіч быў дырэктарам музея. У загадзе Беларускага дзяржаўнага музея гісторыі Вялікай Айчыннай вайны 17 красавіка 1986 г. пісалася: "лічыць супрацоўнікаў музея заг, які выбыў са спісу. філіялам музея "бітвы за Днепр" у г.п. Лоеў Ермакова Івана Рыгоравіча з 14 красавіка 1986 г., з нагоды яго смерці».
Іван Рыгоравіч пайшоў з жыцця, але не сышоў з нашай памяці. Лоеўскі музей працягвае выконваць задачу, якую ён заклаў у яго аснову часопіс музея, які з'яўляецца адзіным установай такога тыпу ў раёне. Можна смела сцвярджаць, што ён унікальны, унікальны ў сваёй тэме, унікальны сваёй экспазіцый і унікальны сваёй гісторыяй.
